W sobotni wieczór (4 maja) w Kawiarni-Księgarni „Między Słowami” zagrali Piotr Kolecki, Marek Podlecki i Marek Leszczyński. Swój koncert zatytułowali „Więcej niż trio”. Piotr powitał zebranych obiecując spektakl muzyczny. Taka zapowiedzią z pewnością zaostrzył apetyty słuchaczy.

Rozpoczęli. Czarują jak zawsze. Energia wzrasta tak, że możemy się czuć jak byśmy uczestniczyli w obrzędach szamańskich. Tajga, ogień, a szaman gra, gra gra… Dźwięki otaczają. Wchłaniają wszystko i wszystkich.

Po chwili zmiana rytmu i instrumentów. Słychać cymbały, bębny, gitarę. Dźwięki cały czas otaczają – tym razem wibrujące. Dzwonek – czy to duchy wywołane muzyką szamana pojawiły się wśród nas? Dźwięk cymbałów nasila się. Bębny i gitara tworzą tło.

Przez chwilę muzyka jest delikatniejsza, ale nadal energetyczna i tajemnicza. Znów brzmi głośniej i staje się coraz mocniejsza. Wokół cisza. Niemal absolutna, gdyż nawet z ulicy nie dochodzą żadne dźwięki.

Maksymalne skupienie. Słychać gitarę basową. Szaman kontynuuje obrzęd. Teraz rytm jego muzyki jest spokojniejszy. W świecie duchów należy uważać. Czy to klekot kości? Coś się zbliża. Krok za krokiem. Znowu klekot. Dźwięki pomału cichną. Gong.

Zmiana tonów. Cymbały brzmią jak harfa. Dźwięki jak woda falują, przybliżają się, oddalają. Zalewają i wciągają w głąb. Dna nie widać. Rów Mariański gdzieś się kończy, ma ograniczoną głębokość. Tylko nie dźwięki. Wzmocnione smykiem, którym Piotr pociera struny gitary, wibrują. Powodują zawrót głowy. Narasta brzmienie cymbałów. Bęben wyznacza rytm. Znów szaman kręci się w zawrotnym tańcu duchów. Głos trąbki dopełnia nastroju. Nieco jękliwe a głębokie tony zwracają uwagę.

I znów gitara klasyczna. Nasila się brzmienie bębnów. Cymbały nadal dzwonią. Sekunda ciszy, ale cymbały jak brzęk muchy są wokół nas. Gitara dźwięczy jak komar. Dołączyła drumla. Kamyki sypiące się na metalową podkładkę dają efekt zapadającej się kopalni. Spada jeden kamyk, za chwilę drugi, a wreszcie kolejne. Nawet wystrzały fajerwerków muzycy wykorzystali do stworzenia efektu. I ludzki glos. W jakim języku się odzywa? Czy taki język w ogóle istnieje? Trąbka wzmaga efekt.

Czy to czarodziejskie formuły? Zaklęcia? Inkantacje?

Pałeczka nietypowa. Nadaje się raczej do kotłów niż cymbałów, ale brzmi ciekawie. Gitara coś opowiada. Co? To kwestia wyobraźni. Może to samuraje „tańczą” wokół siebie
z katanami?

Duchy odeszły już jakiś czas temu. Szaman powrócił do żywych. Teraz to już inna baśń, legenda, saga. Deszcz rozmywa ślady. Ostatnia kropla rozpryskuje się na piasku.

Tank drum wibruje i znów otacza nas świat opowieści. Tym razem z Tysiąca i jednej nocy. Sezam. Otwierają się kolejne wrota. Ali Baba wchodzi coraz dalej, coraz głębiej. Czar działa.

Klejnoty tańczą swój zwodniczy taniec. Próbują go omotać. Są coraz bliżej. Szafiry, diamenty, topazy układają się w wężowe kształty. Nagle sypie się grad pereł. Dźwięczy jak jak deszcz, a może łzy… Tańczą tancerki. Szale falują w ich dłoniach coraz upojniej, coraz namiętniej. Ali Baba patrzy, podziwia. Już świta. Muezin wzywa na modlitwę.

Dźwięki otaczają. Pochłaniają. Każą wyobraźni przenosić się w inne wymiary. Nie krępują, nie ograniczają.

„Więcej niż trio”, trzech szamanów dźwięków i nasza wyobraźnia.

Małgorzata Urbaniak